Woensdag 10 juli 2002

Door: Henk

Rockland, 11 juli , 19u56 EST

Eerst en vooral excuses. Excuses voor het late posten van de eerste verslagen, want het was hier gisteren vrij hectisch. Daarnaast ook excuses op voorhand voor de typfouten zant wo,n qwerty-klqvier zerkt serieus op ;ijn systee;.

Hierdus het verslag.

Trains

Iedereen was mooi op tijd aan het station, ondanks het ongoddelijk vroege uur. het feit dat voor sommigen het zomerkamp nog erg vers in het geheugen zat zas op de kleine oogjes af te lezen. Gelukkig was er op de militaire vlucht geen bagagelimiet, want het leek wel een inzameling voor spullenhulp daar vooraan st-pieters.

Er was nochtans een snelle rechstreekse trein om 0715, maar daar mochten we niet op. Het lag niet aan ons, maar er mogen gewoon geen groepen op exprestreinen naar Brussel tijdens het spitsuur. Dus dan maar de boemel Gent-Aalst-Brussel-Zaventem. Lendelede. Denderleeuw. Erps-Kwerps. Zwalm. Zichem-zussen-Bolder.

Maar goed. elke reis begint met de eerste stap. Aangekomen te Zaventem luchthaven was het wachten op een bus van de Luchtmacht die ons naar Meslbroek zou brengen. Uiteindelijk hebben we hem gevonden: hij stond in Zaventem-dorp.

Planes

Melsbroek Air Force Base. Dit is pas een manier van reizen: gewoon bagage afgeven, paspoortje tonen, even wachten in de refter (0.50 EUR voor een drankje. Goedkoper dan de Leaders). En wanneer je afgeroepen wordt mag je naar het vliegtuig. Je moet wel te voet, geen duty free shops, geen rolbanden. Er was net wat meer volk dan verwacht op de vlieger: 60 ipv 40 man. Maar met een capaciteit van 220, geef dat je toch de mogelijkheid om over vier zetels de nodige slaap in te halen die Ine, Stephen, Jeroen,...  gemist hebt op Kamp.

Maar goed, nog maar net geinstalleerd (sorry, geen trema op die f**** qwertys), roept de boordcommandant om dat er technische problemen zijn, en dat iedereen een half uurtje uit de vlieger moet. Militair of niet, blijkbaar is er toch iets typisch aan vliegreizen.

Wij dus met een uurtje vertraging de lucht in. Het was trouwens de luchtdoop voor Katrien en Jurgen. Uiteraard kon de rest van de bende het weer niet laten om er nog een schepje bovenop te doen en Katrien ad nauseam papieren zakjes aan te bieden. Ook de veiligheidsdemonstratie van de wel erg harige hostessen viel in de smaak van het enthousiaste zootje.

Maar een drankje maakt veel goed. Eten en drinken was, zoals afgesproken met de luchtmacht, voorzien, maar het was wel te betalen. Doch een halve euro gaat ons niet verhinderen te genieten van ons laatste jupke. Ondertussen, om de tijd te verdrijven, had ik wat kaart- en navigatieoefeningen voorzien. Ik had trouzens mijn passer aan boord kunnen nemen, want op een militaire vlieger moet je niet door de metaaldetector.

Het was een aangename vlucht, waarbij Ine en Katrien een kijkje mochten nemen in de cockpit. Katrien was later wat minder populair bij de bemanning. Ze wou namelijk het slaatje van Ben, die aan de andere kant van het vliegtuig zat. En uiteraard: waarom doorgeven als je het kan gooien? Een hele rij zetels hing vol met soyascheuten en bladsla in vinaigrette.

Om 16u en een beetje hebben ze voet in de VS gezet. Gelukkig de VS, want de stafsergeant van het vliegtuig kwam eerst af met douanepapieren voor Canada. Een beetje ongemak en een praatje met de piloot stelde ons gerust: we gingen toch naar de VS. Eenmaal geland werden we opgevangen door een dame van de douane, die ons door de gangen leidde. Aan Immigration aangekomen moest iedereen wachten, en werd er gevraagd naar de team-leader. Op zo'n momeent ben ik dan weer plots wel de leider van de groep, maar als ik vraag om de boot te kuisen, ho maar. Maar ik wijk af. Ik ga naar die mevrouw haar comptoir en geef haar braaf mijn paspoort af, en het aanvraagformulier voor een visum.

Sofie en Bene hadden op de vlucht iedereen zijn paspoort gevraagd en aan de hand daarvan de formuliertjes ingevuld. Are you a drug abuser ? Have you ever been convicted for a crime where you have served more than five jairs imprisonment (ge moogt dus blijkbaar ene keer in den bak zitten om in de VS binnen te mogen.). uiteraard overal 'no' antwoorden. En dan zijn ze hier verwonderd dat een stelletje Afgani's mik-het-vliegtuig-tegen-het-gebouw kunnen komen spelen.

Ik geef m' n pas af en het papiertje. Mevrouw kijkt, fronst en roept haar supervisor. Hier gaat het dus al fout. Supervisor negeert pas (oef), en kijkt bezorgd naar invulformulier en gaat telefoneren. Wat blijkt: je kan dus een visa aanvragen in de VS, als je met eem commerciele vlucht komt. De eerste oplossing: 193USD per persoon voor een spoedvisum. Beteuterde gezichtjes bij de gasten, Bene die flauw valt, Henk die  zakken binnestebuiten draait. Weer bellen. De volgende optie was: een visum op mijn naam, en alle anderen daar op. Prijs=193USD. Maar na wachten (wij) en bellen (douane) hebben ze er ons toch binnengelaten, in the land of Hope, Liberty and Fruit of the Loom.

Vlekkeloos door de Douane, en naar buiten. Het eerst wat opvalt is de zon. Gans anders dan bij ons, want hier zit ze niet verscholen achter dikke wolken.

Automobiles

De bus stond er al van 0800u EST (vanaf nu ga ik over op plaatselijke tijd), het was ondertussen 12u. Iedereen op de bus, en ondertussen naar de counter van Nationa Car Rental, waar we de via internet gereserveerde wagens ophaalden. Een Dodge Van voor Noel en Erik, en een goudkleurige Daewoo voor Sofie en Bene. Onmiddellijk bij die twee de zonnebril op en in criuse mode. Twee straten verder waren we ze al kwijt. Als je  al geen bus kan volgen.tsss, vrouwen als chauffeur.

Na een uur en een beetje eindelijk aangekomen in Rockland District High School. We kregen een warm welkom en een lunchpakket. Alletwee zeer graag ontvangen door de groep. En de briefing: meisjes slapen apart, niet roken in de school, en lights uit om 00u00. Ik ken kampen in Siberie die minder streng zijn.

Ik kan eindelijk gezichten plakken op mensen die ik enkel vanop mail ken: Sua Huffnagel, Lee Scarborough,... Een stevige handruk en een grote glimlach zijn steeds van de partij. Maar een iemand in het bijzonder wil ik ontmoeten. John Eastman. John is verantwoordelijk voor het transport van de boten. En we hebben heel wat afgesakkerd via de elektronisch post.

Als ik dan uiteindelijk toch voorgesteld wordt aan ene John, en hij aan Henk, is er even een moment van ongeloof, en dan vallen we elkaar lachend in de armen. De vriendschap duurt maar even, want er is een probleem: de boot is er nog niet.

And No Boat

Maar niet getreurd, de boot zou om 17u toekomen. We staan dus om 16u45 als kinderen aan de vooravond van Sinterklaas aan de kaai te wachten op een oplegger. 17u komt en gaat. De boot komt helaas niet. Maar niet getreurd hij zou om 20u komen.

20u komt en gaat..., de boot helaas nog steeds niet. Ondertussen is het wel al 02u00 in Belgie en zijn we al bijna 21u op de been. De jetlag valt eigenlijk wel mee, zolang de zon schijnt. Maar het wordt nu echt wel al donker, en de man met hamer heeft een krachtige hand. Om 21u30 besluiten we dat het toch al te donker is om de container, mocht hij nog komen, uit te laden, dus gaat de bemanning terug naar de high-school. Sofie en ik blijven samen met John wachten. Uiteindelijk instaleren we ons op het terras van een lokale Thai, die reeds gesloten was. Het was nog gezellig, en gelukkig was de buurman, dunkin' donuts, wel nog open en was er bijgevolg nog koffie beschikbaar.

Maar ook bij ons werden de oogleden steeds zwaarder, en moesten we noodgedwongen John in de steek laten. Omstreeks 22u45 kwamen we aan de high-school. Sofie ging slapen bij de meisjes, die hun kamer delen met een vijftal engelse bakvissen. Ik sleepte mij de jongenskamer binnen, waar iedereen reeds lang in dromenland was (ter herinnering: 22u45!!!!)

Harold was nog wakker en vroeg of de boot er was. Op mijn antwoord kon hij nog net "godverdomme" opmerken. Met hetzelfde gevoel kroop ik in mijn bed.