Woensdag 17  juli 2002

Door: Henk

Horum fortissime sunt Gaelica.

Helaas. Het zijn dus de Ieren die er mee gaan lopen zijn, en nog geen klein beetje. Wijzelf staan op de tiende plaats. Eerst op de elfde, maar de jury had zich vergist met de puntentelling. Ttiens, da's een nieuwe, wij die benadeeld zijn door een juryfout. Het lijkt hier het WK wel. Alhoewel: we hebben het dus wel beter gedaan dan de Rode Duivels. Merdeka, de Indonesiers, hebben het Koreaanse wonder niet kunnen herhalen: voorlaatste.

Gisteren hebben we nog een keer laten zien dat we wel wat meer in onze mars hebben dan onze tiende plaats: zesde op de knopen, en derde op de slalomrace. Op de slalomrace zijn we trouwens de enige ploeg die geen fouten gemaakt hebben, dus de jury heeft ons geen punten kunnen aftrekken.

Ik heb helaas de slalomrace niet kunnen bijwonen. Gewoonlijk zit ik ofwel op de "Maine", de toeschouwersboot, of varen we uit met de zodiac. Helaas is de zodiac al drie dagen niet vurt maar duurijp. Er lekt lucht uit, en water in. Inzoverre dat je met drie man moet zijn: een om te sturen, een om te pompen en een om te hozen. Als je daarbij nog eens een keer 'vergeet' van reddingsvesten aan te doen, dan is de coastguard zo vriendelijk om je terug te begeleiden naar de steiger en daar een vriendelijk babbeltje te slaan over watersafety.

Tijdens de slalomrace stond er een pittige 3bft, dus het zag er goed uit voor de finale zeilwestrijd. Dre, Wouter en ik wisten via de wachtlijst een plaatsje te bevestigen op de oudewijvenbus, zoals de 'Maine' hier beschreven wordt door de jeugd. Tegen de tijd dat alle boten losgegooid waren, viel de wind weg. De juryboot heeft de hele vloot dan maar buiten de strekdam geleid, naar open water. Maar ook daar was het dobberen wat de klok sloeg. Toen de verschillende comiteboten naast elkaar gingen liggen voor overleg, besloten de jollen het ook maar te doen. Eerst twee boten, dan drie, tot de hele vloot aan elkaar lag. De toeschouwersboten bleven er rond cirkelen om foto's te trekken, want het was een spectaculair zicht. En wat moest gebeuren liet niet op zich wachten: eerst met flesjes en dan met emmers, lenspompen en hoosvaten werd een verwoede poging gedaan om Penobscot bay te legen in elkaars boten.

Dre en Wouter zijn overboord gesprongen om de rangen van de Carolus te versterken. Voor alle duidelijkheid, het zeewater is hier door een polaire stroom een goeie 14 graden. Celsius, wel te verstaan. Het was in ieder geval een fantastisch gezicht, van ver af, droog.

Zodra de boten aan de kant kwamen, werden ze er onmiddellijk uitgehaald. De ploegen zonder trailer op Egyptische wijze (balkjes onder de kiel en sleuren maar), die met remorque: Pick-up truck er aan en no sweat. We hebben trouwens al genoeg gesleurd.

Tegen dan was het reeds zes uur, en als je weet dat het internetlokaal gisteren slechts tot 1830 open is, dan begrijp je het summiere verslag van gisteren. Idem met de punten, er is hier gewoon te veel te doen. Een voorbeeldje:

0715 opstaan
0800 Henk naar team leaders meeting (waar er oa door de Denen gezaagd wordt dat er een Belgisch jongen gesignaleerd is in de meisjesdouche)
0800 Charles naar de Trustee-meeting, omdat de meeting van de vorige avond niets heeft opgeleverd
0830 Stephen en Harold naar de coxwain's meeting
0830 de rest maakt de boot klaar
0930 knopen, de ploegen die klaar zijn, roeien naar de startlijn, van zodra er twee zijn, wordt een slalomrace gehouden
1230 eten
1330 uitvaren voor zeilrace (zie boven)
1700 naar de high school voor te netten
1830 eerste bus vertrekt naar Elk Lodge, de plaatselijke Rotary, voor de awards-diner.
2330 terug in de high school. de helft ligt al te slapen (!!!!!)

En ergens daartussen is er een bus nar NY te regelen, een rugzak die zoek is, de was die moet gedaan worden, een container die terug naar Belgie moet,...

De award diner was het eerste deftige eten dat we hier op een bord gezien hebben (op de AC welteverstaan, dus zonder de restaurantkreeft van eergisteren :-) Na de gebruikelijke bedankjes, waaronder een staande ovatie voor Sue Huffnagel, onze mama hier, Lee Scarborough, de hoofdverantwoordelijke, en John Eastam, mijne maat, werd bekend gemaakt wat iedereen allang wist: de Ieren winnen met een ruime marge, de Indonesiers de sympathieprijs. Wij hadden allemaal op Action gestemd, de ploeg die samen met ons de Towing race gedaan heeft, en met wie we bemanning gewisseld hebben tijdens Esprit race. Zeeeer sympathieke wachtleidster, trouwens.

Iedere ploeg heeft van John Eastman een poepsjieke houtschaaf gekregen, en wij hebben van de Ieren een aandenken gekregen omdat we de eerste keer meededen. En Jonas heeft eindelijk zijn Pringles-prijs gekregen.

Je moet namelijk weten dat Ken Woods, de president van AC, hier elke dag tijdens het avondeten enkele doosjes Pringles-chips uitreikt voor de zotste redenen: de stilste boot, de snelste eters, de vuilste kamer,.... Jonas zit hem al de hele tijd ontgoocheld aan te klampen om ons ook even in de Pringles te zetten. En blijkbaar wint de aanhouder, want Jonas mocht gisterenavond eindelijk zijn doosje in ontvangst komen nemen.

Na de prijsuitreiking begon er een of ander lounge-bandje te spelen, dus zijn we er maar met de logistiek van onderuit gemuisd, naar de Black Bull. De Denen waren er al, de Ieren, Fransen, Engelsen en de rest zijn later binnen gestuikt. Ik had hier graag verslag gegeven van stoere cafepraat en drankverbruik, over esbattementen en losse zeden, maar na twee flesjes Bud was het licht uit. Je moet hier trouwens toch om 00u00 binnen zijn, want dan gaat de deur dicht. Gelukkig kan je nog door het raam van de kamer :-)

Deze morgen kon iedereen een beetje uitslapen, want het inladen van de Carolus stond pas rond 10u voorzien. Daar er zoals altijd een ontbijtbonnetje te kort was (je mag hier maar met twintig zijn, en wij zijn met eenentwintig), zag ik mijn kans schoon om eindelijk eens een American breakfast te genieten in de Brown Bag. Ik was natuurlijk zo stom om er eentje te vragen met alles er op en er aan: eitje, 4 toastjes, fruitsap, broodjes, confituur, kofie EN uiteraard: pancakes with maple syrup. Ik dacht dat pancakes zo ongeveer 15cm diameter hadden. Tarara: twee centimeter dik, 30 cm diameter. Twee stuks (normaal vier). Niet te verwonderen dat de helft van de bevolking vrij corpulent is (en als het van mij komt, wil dat al wat zeggen).

Het laden van de boot ging vlot. De Fransen daarentegen, hebben geen trailer, dus werd er eerst een houten frame gebouwd, waarin de boot kan rusten. Daarna moet het hele complex in de doos. Voor alle duidelijkheid: de containers staan nog op hun trailer. Maar vele handen maken licht werk. Dus vier ploegen er rond en op drie heffen op schouderhoogte. Vervolgens eerst steken en dan schuiven. We hebben wel gepast voor de volgende boot, want het was mij iets te gevaarlijk. Ik wil zo'n yol wel van de grond heffen voor op de trailer te zetten, maar op de schouder heffen, laat maar. Het is voldoende dat er een aantal aan de andere zijde wegglijden en tien mensen raken gekneld onder twee ton boot.

Poppetje gezien, kastje dicht is het nu zo een beetje. Deze middag zijn we naar een van de plaatselijke meren gegaan om te zwemmen (ter herinnering: temp zeewater=14C) en te zonnebaden. We hebben op de terugweg een fijne lift gehad van een gepensioneerde in een Cadillac stationwagen, met rood fluweel vanbinnen. De spirit van Elvis leeft hier nog.

En zo zit ik hier nu in het computerlokaal van de High School, aan het terugdenken aan de voorbije dagen. Wat is er mis gegaan? Niets, het is inderdaad de ervaring van ons leven gebleven. We hebben in ieder geval geleerd dat het niveau hier een balk hoger ligt dan we dachten. Ook aan de boot is er nog wat werk: de slaghoek van de riemen moet veel groter. Maar goed, wij zijn tenminste niet bij wat tegenslag op elkaar beginnen roepen, zoals op de Action. Om het met Kipling te zeggen:

If you can dream--and not make dreams your master,
If you can think--and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!

Delphine, Ellen, Ine, Katrien en Lizz zullen blij zijn het te horen.

Er staat ons nog een lobsterdiner te wachten vanavond, en morgen een opkuis. Onze mamas zouden de jongenskamer eens moeten zien. We hebben het stort wel ergens op foto, maar dan mis je wel de planoplie aan aroma's die er bij hoort. We hebben al twee dagen geen last meer van de muggen.hmmm waar is m'n zakmes ?

Om 10u00 zal er een bus staan wachten, die ons vervolgens naar New York zal voeren, een slordige tien uur rijden. Ik kijk er eerlijk gezegd naar uit, want dan kan ik eindelijk slapen.

Daarmee sluit ik het hierbij af. Tenzij we naturlijk een internetaansluiting in camp pouch hebben. Of in Washington, want we hebben besloten wat vroeger naar NY te gaan, en dan ook 2 dagen in Washington DC door te brengen.

Bedankt voor alle mailtjes, de steun was soms hard nodig.

See ya.

By the way;

ATLANTIC CHALLANGE 2004 in WALES